La ronde 01-06-2013
Foto's gemaakt door John Huysmans
En toen viel hij in de hark....
Leef mee met de eerste vloermomenten van Marco bij Zoetelieve!
Zaterdagavond 1 juni. De improvisatievoorstelling van Zoetelieve in de Verkadefabriek. Voor mij persoonlijk ook de eerste impro-voorstelling met publiek. En dat is anders dan spelen in een ‘gewoon’ toneelstuk. Eigenlijk weet ik namelijk niets. Het enige dat ik weet, is dat we volgens de formule La Ronde spelen. Speler A begint een scène met speler B. B speelt vervolgens met C een andere scène, maar blijft hetzelfde personage. Uiteindelijk speelt A weer met de laatste. Maar wanneer ik aan de beurt kom, en wie ik ben … ik weet nog steeds niets. Ook niet als we kort voor de voorstelling een opwarming doen onder leiding van onze regisseuse en docente Hetty.
De avond start. Verschillende scènes passeren de revue, waarbij, mede door de inbreng vanuit het publiek, relaties tussen een man en vrouw een rode draad lijken … één van de hoogtepunten is de niet al te snuggere pompbediende Frits, die aan makelaar-in-het-hogere-segment Desirée zijn master bedroom mag tonen …
Maar wat ik met die mensen te maken heb – geen idee. Nadat het publiek voor de pauze nog een slecht huwelijk aan scherven gaat, mag er wel eens ander thema komen. En of dat er komt. Hetty laat aan speelster Wilma, die in de laatste scène voor de pauze diep ongelukkig was, iets goeds doen voor de mensen. Ze mag op klaar-over-les bij Dolinda. Zoals elke keer probeer ik vanuit het publiek niet alleen te genieten van de voorstelling, maar ook dingen op te slaan. Tenslotte kan elke nieuwe speler op de vloer mijn volgende tegenspeler zijn. Zo zie ik dat Louise – zo is Dolinda inmiddels genoemd - in haar rol alles vooral netjes wil doen, wat niet zo goed past bij het overweldigende en chaotische enthousiasme van tegenspeelster. Leonie verdwijnt dan ook van het toneel, terwijl de klaar-over niet van ophouden weet. Einde scène. Hetty noemt mij naam. Mijn beurt!
Ik ben de coach van Leonie. Iemand uit het publiek mag vertellen waar. In een drukke grote stad. Hmm. We hebben allerlei voorwerpen in de coulissen om huis- tuin en keuken scénes te spelen, maar een decor van een grote stad, dat is er niet. De stad zal er dus vooral in onze verbeelding moeten zijn.
Ik bedenk me al snel dat ik als coach een soort psycholoog ben. Ik ga – hoe heette ze ook al weer – ik moet al op – oeps. Ik kom maar gehaast het podium op, geheel in grote stads stijl, en begroet, ehm, Louise? Nee, Leonie dus. Ach, een drukke coach vergeet wel eens wat, zal ook het publiek wel denken …
Terwijl we zitten op een bankje pratend en luisterend de coachsessie doen, besef ik me wel dat dit niet de hele scene kan zijn. Er moet iets veranderen. Gelukkig biedt mijn patiënt me uitstekend materiaal, doordat ze vanwege naar neurose de hele tijd krampachtig een roze band vasthoudt. ‘Die is van mij’, bedenk ik me al. Een minuut later staan we rondom het bankje, af en toe om ons heen kijkend (want in de stad) een roze band kapot te scheuren, en schreeuwt Louise: ‘wie is hier nu de patiënt’? Omslag bereikt, doel van de scène bereikt.
Meteen volgt de volgende scéne. Ik speel nu met Maaike. Maaike is de vrouw van Paul, want zo ben ik inmiddels genoemd, en wil in een marktkraam werken. Oké, direct spelen. Ik haal nog even boven wat we de afgelopen maanden regelmatig geoefend hebben. Een gesprek tussen twee mensen start vaak niet vanuit het niets, iemand doet al iets. Hoe je iets doet, zegt ook al iets over je karakter. Ik kan dus maar het beste met iets bezig zijn als de scene start. Ik pak een stapel cd’s om te sorteren, dat wordt mijn starthandeling. Terwijl ik op kom, zie ik Maaike al zitten. Die is in de tuin bezig. Duidelijk. Maar is dat nu echt zo grappig, dat het publiek zo moet lachen? Pas als ze zich omdraait, zie ik waarom. Ik ben blijkbaar getrouwd met een wat dommig kijkende vrouw met een tic, die om de paar secondes haar hoofd scheef trekt. Dat heb ik weer …
Hierdoor weet ik ook al wat ik van mijn vrouw – ik moet haar een naam geven – ‘wil je thee, Sonja? Sonja, groene thee?’ Zo, ze heet dus Sonja. Ik weet wat ik van Sonja vind, namelijk dom. Haar idee om een marktkraam met begonia’s te beginnen vind ik dan ook niets, en dat probeer ik op een aardige manier duidelijk te maken. Want ja, we zijn een stel. Al snel worden de opmerkingen venijniger heeft en dat is precies wat Sonja nodig heeft deze scène tot een climax te brengen. Met haar hark stormt ze op me af na opmerking zoveel. Ik slaak nog een kreet van pijn terwijl het licht dooft.
Einde van mijn avond op het podium. Maar mijn karakter is er nu. Maaike – Sonja dus – mag de avond afsluiten met Annelieke /Susan. Terwijl Susan gebruik maakt van een gebroken huwelijk van voor de pauze om haar karakter vorm te geven, wordt het beeld van Sonja en Paul helemaal compleet. Sonja vertelt dat Paul een week eerder tragisch om het leven is gekomen. Een ongeluk. Hij viel precies in die hark …
Terwijl ik een half uur eerder nog compleet onwetend was wie ik was, heeft zich twee scènes en dankzij de inbreng van de andere spelers mijn toneelrol gevormd. En dat is leuk! Zelfs als hij eindigt in een hark …
Medespelers, publiek en vooral Hetty bedankt voor deze avond!
Zaterdagavond 1 juni. De improvisatievoorstelling van Zoetelieve in de Verkadefabriek. Voor mij persoonlijk ook de eerste impro-voorstelling met publiek. En dat is anders dan spelen in een ‘gewoon’ toneelstuk. Eigenlijk weet ik namelijk niets. Het enige dat ik weet, is dat we volgens de formule La Ronde spelen. Speler A begint een scène met speler B. B speelt vervolgens met C een andere scène, maar blijft hetzelfde personage. Uiteindelijk speelt A weer met de laatste. Maar wanneer ik aan de beurt kom, en wie ik ben … ik weet nog steeds niets. Ook niet als we kort voor de voorstelling een opwarming doen onder leiding van onze regisseuse en docente Hetty.
De avond start. Verschillende scènes passeren de revue, waarbij, mede door de inbreng vanuit het publiek, relaties tussen een man en vrouw een rode draad lijken … één van de hoogtepunten is de niet al te snuggere pompbediende Frits, die aan makelaar-in-het-hogere-segment Desirée zijn master bedroom mag tonen …
Maar wat ik met die mensen te maken heb – geen idee. Nadat het publiek voor de pauze nog een slecht huwelijk aan scherven gaat, mag er wel eens ander thema komen. En of dat er komt. Hetty laat aan speelster Wilma, die in de laatste scène voor de pauze diep ongelukkig was, iets goeds doen voor de mensen. Ze mag op klaar-over-les bij Dolinda. Zoals elke keer probeer ik vanuit het publiek niet alleen te genieten van de voorstelling, maar ook dingen op te slaan. Tenslotte kan elke nieuwe speler op de vloer mijn volgende tegenspeler zijn. Zo zie ik dat Louise – zo is Dolinda inmiddels genoemd - in haar rol alles vooral netjes wil doen, wat niet zo goed past bij het overweldigende en chaotische enthousiasme van tegenspeelster. Leonie verdwijnt dan ook van het toneel, terwijl de klaar-over niet van ophouden weet. Einde scène. Hetty noemt mij naam. Mijn beurt!
Ik ben de coach van Leonie. Iemand uit het publiek mag vertellen waar. In een drukke grote stad. Hmm. We hebben allerlei voorwerpen in de coulissen om huis- tuin en keuken scénes te spelen, maar een decor van een grote stad, dat is er niet. De stad zal er dus vooral in onze verbeelding moeten zijn.
Ik bedenk me al snel dat ik als coach een soort psycholoog ben. Ik ga – hoe heette ze ook al weer – ik moet al op – oeps. Ik kom maar gehaast het podium op, geheel in grote stads stijl, en begroet, ehm, Louise? Nee, Leonie dus. Ach, een drukke coach vergeet wel eens wat, zal ook het publiek wel denken …
Terwijl we zitten op een bankje pratend en luisterend de coachsessie doen, besef ik me wel dat dit niet de hele scene kan zijn. Er moet iets veranderen. Gelukkig biedt mijn patiënt me uitstekend materiaal, doordat ze vanwege naar neurose de hele tijd krampachtig een roze band vasthoudt. ‘Die is van mij’, bedenk ik me al. Een minuut later staan we rondom het bankje, af en toe om ons heen kijkend (want in de stad) een roze band kapot te scheuren, en schreeuwt Louise: ‘wie is hier nu de patiënt’? Omslag bereikt, doel van de scène bereikt.
Meteen volgt de volgende scéne. Ik speel nu met Maaike. Maaike is de vrouw van Paul, want zo ben ik inmiddels genoemd, en wil in een marktkraam werken. Oké, direct spelen. Ik haal nog even boven wat we de afgelopen maanden regelmatig geoefend hebben. Een gesprek tussen twee mensen start vaak niet vanuit het niets, iemand doet al iets. Hoe je iets doet, zegt ook al iets over je karakter. Ik kan dus maar het beste met iets bezig zijn als de scene start. Ik pak een stapel cd’s om te sorteren, dat wordt mijn starthandeling. Terwijl ik op kom, zie ik Maaike al zitten. Die is in de tuin bezig. Duidelijk. Maar is dat nu echt zo grappig, dat het publiek zo moet lachen? Pas als ze zich omdraait, zie ik waarom. Ik ben blijkbaar getrouwd met een wat dommig kijkende vrouw met een tic, die om de paar secondes haar hoofd scheef trekt. Dat heb ik weer …
Hierdoor weet ik ook al wat ik van mijn vrouw – ik moet haar een naam geven – ‘wil je thee, Sonja? Sonja, groene thee?’ Zo, ze heet dus Sonja. Ik weet wat ik van Sonja vind, namelijk dom. Haar idee om een marktkraam met begonia’s te beginnen vind ik dan ook niets, en dat probeer ik op een aardige manier duidelijk te maken. Want ja, we zijn een stel. Al snel worden de opmerkingen venijniger heeft en dat is precies wat Sonja nodig heeft deze scène tot een climax te brengen. Met haar hark stormt ze op me af na opmerking zoveel. Ik slaak nog een kreet van pijn terwijl het licht dooft.
Einde van mijn avond op het podium. Maar mijn karakter is er nu. Maaike – Sonja dus – mag de avond afsluiten met Annelieke /Susan. Terwijl Susan gebruik maakt van een gebroken huwelijk van voor de pauze om haar karakter vorm te geven, wordt het beeld van Sonja en Paul helemaal compleet. Sonja vertelt dat Paul een week eerder tragisch om het leven is gekomen. Een ongeluk. Hij viel precies in die hark …
Terwijl ik een half uur eerder nog compleet onwetend was wie ik was, heeft zich twee scènes en dankzij de inbreng van de andere spelers mijn toneelrol gevormd. En dat is leuk! Zelfs als hij eindigt in een hark …
Medespelers, publiek en vooral Hetty bedankt voor deze avond!